Het is alweer 5 jaar geleden dat Gianmaria Testa (1958), veel te jong is overleden, deze ex-stationschef van Cuneo maakte in 1995 zijn eerste album ”Montgolfières” dat verscheen op het Franse Label Bleu. Als gevolg van het succes van dit album mocht hij optreden in het gerenommeerde etablissement New Morning in Parijs met uitstekende sidemen. Met dezelfde begeleiders maakte hij in 1996 zijn tweede album “Extra- Muros”. Beide albums zijn opnieuw uitgebracht, volledig opgepoetst met de techniek van tegenwoordig. Mijn partner in crime Dani Heyvaert schreef enige tijd geleden een recensie over de heruitgave van “Montgolfières” en hij noemde al het betere/andere geluid vergeleken met de originele versie.

Evenals Dani ben ook ik een grote liefhebber van Gianmaria Testa, zijn typerende gruizige, schorre stemgeluid, de jazzy elementen in zijn muziek, het vrolijke in zijn liedjes en het Italiaans is een van de mooiste talen om in te zingen, luister naar de Italiaanse opera’s. Een nadeel is natuurlijk wel dat ik het Italiaans niet machtig ben, dus mis je wel het een en ander, ik heb hem slechts een keer zien optreden en dat was met een tolk, een goede beslissing en ook wel kolderiek, de wisselwerking tussen Testa en de tolk. De bezetting op “Extra-Muros” varieert, Testa is natuurlijk vocaal te horen en op gitaar en Leonardo Sanchez horen we ook op gitaar, David Lewis op piano en trompet, François Moutin op contrabas, Jon Handelsman op saxofoon, Olivier Besenval op drums, op sommige nummers wordt dit gezelschap nog uitgebreid met Laurent Rannou op cello, Paul Mayes op altviool en Joanna Rezler en Zbigniew Komowicz op viool. Het is prima dat het materiaal van Testa opnieuw wordt uitgebracht omdat het nauwelijks meer verkrijgbaar is of tegen torenhoge prijzen en ook opdat een nieuw publiek de kans krijgt om te genieten van deze sympathieke Italiaan.

Zijn vriendelijke ietwat verlegen karakter pleit ook voor hem, pas 10 jaar na zijn eerste optredens stopte hij als stationschef want zijn nieuwe stek was uiteindelijk het podium. Dat is ook het grote verschil met die andere veel bekendere Italiaanse zanger Paolo Conte, die zag ik in Carré in Amsterdam optreden, aangekondigd door niemand minder dan Freek de Jonge. De air en uitstraling van Conte was die van een over het paard getilde superster, ik geloof dat het gezelschap waarmee ik was, later al zijn albums heeft weggedaan, wat een arrogantie man. Nogmaals voor iedereen die niets van Testa in huis heeft, sla je slag en geniet van deze cantante. Na al deze bewieroking rest mij nog een negatieve aantekening, waarom bij deze heruitgave van dit album, niet de moeite genomen om de tekst ook in het Engels te geven in het cd boekje, een absoluut gemiste kans, die ik al vaker heb aangehaald bij Italiaanse labels. Inmiddels zijn ook “Da Questa Parte Del Mare” en “Men at work” opnieuw uitgebracht.

Jan van Leersum.